Namibia dag 15 -- 12 november 2010

Waarschuwing : Ik respecteer eenieders mening en daarom dit, dit dagbericht bevat functioneel naakt, wie daar problemen mee heeft gelieve niet verder te lezen.
We logeren dus in Palmwag en van daaruit worden excursies gedaan naar de typische mensen van deze streek : de Himba. De Himba zijn een semi-nomadisch volk dat oorspronkelijk in Angola woonde maar met de loop der tijden zuidelijker zijn gaan trekken en aldus in noord Namibië zijn terecht gekomen.
Nele en ikzelf zijn moe vanwege de lange dagen achter het stuur van onze wagen op een soort wegen die we in Europa absoluut niet gewend zijn. Vandaar dat we ons laten verleiden om mee te gaan met zo’n veel te dure geleide uitstap.
Geen planten vandaag, maar morgen passeren we zelf met onze huurauto langs hier dus ik ben van plan mijn ogen goed de kost te geven tijdens de rit.
We vertrekken om 7h30 ’s morgens en dat is ideaal om enkele dieren te zien omdat die dan veel actiever zijn dan tijdens de middaghitte.
Reeds na enkele kilometers rijden zien we giraffes en enkele bergzebra’s langs de kant van het pad :
A2322/A2328
[afbeelding verwijderd niet-https]
[afbeelding verwijderd niet-https]
Al moet ook gezegd dat we even dat pad waren afgereden omdat er in de verte een kleine troep woestijnolifanten zichtbaar was ; hier een koe met kalf in de schaduw van enkele bomen :
A2326
[afbeelding verwijderd niet-https]
Even verder staat een eenzame stier ons in de ochtendzon te observeren
A2327
[afbeelding verwijderd niet-https]
We rijden een honderdtal kilometer verderop om iemand op te pikken die de Himba taal begrijpt en voor ons zal tolken. Wanneer we het dorp binnenkomen blijkt er niemand aanwezig met uitzondering van een jong mesje en haar kleine broertje. Na wat aandringen van onze tolk gaat het verlegen wicht haar hut binnen en toont ons hoe haar volk hun huid versiert met oker en vet.
G1440
[afbeelding verwijderd niet-https]
Haar kleine broertje is allesbehalve onder de indruk van deze voorstelling :
G1447
[afbeelding verwijderd niet-https]
Inmiddels zien we de stamgenoten in de verte aankomen, ze waren naar een begrafenis in een naburig dorp.
We stellen ons voor en groeten hen in hun taal : mora-mora. Een himba wrijf je de hand ipv van die te drukken. Een handdruk schijnen ze beledigend te vinden omdat door iemands hand te drukken je te kennen geeft dat je meer kracht bezit dan hem/haar en ze op die manier probeert te imponeren door je kracht te tonen.
G1451
[afbeelding verwijderd niet-https]
Alle Himba vrouwen lopen met ontblote borsten omdat er bij hen geen enkele sexuele connotatie met vrouwenborsten bestaat, die worden puur als voedingsorganen gezien. Volwassen vrouwen met ontblote enkels daarentegen vinden ze echt absoluut getuigen van slechte smaak, zoiets is helemaal ’not done’. Zo zie je maar hoe opvoeding en cultuur een mens zijn denkpatronen beïnvloeden. Hier een jonge Himba vrouw, knappe gezichten vind ikzelf :
G1465
[afbeelding verwijderd niet-https]
Er wordt ons ook nog getoond dat je een Himba aan velerlei zaken kunt herkennen, zo worden de vier tanden tussen de hoektanden van de onderkaak er reeds bij jonge kinderen uit getikt om ze zo als stamlid herkenbaar te maken.
Het was me al een hele poos duidelijk geworden dat een Himba man ons drieën met meer dan normale interesse aanstaarde en om hier meer duidelijkheid over te scheppen moet ik enkele dagen terug in de tijd :
Telkens je een nationaal park binnen of buiten rijdt in Namibië wordt je ID + nummerplaat van je wagen manueel in een register genoteerd. Geen slecht systeem, want op die manier is het snel duidelijk of iemand al dan niet heeft uitgecheckt of op de één of andere manier is in de problemen is geraakt waarna een zoektocht kan worden opgezet. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, bij één van die gelegenheden doen Greet en Nele het nodige papierwerk terwijl ik wat hang rond te lummelen in de bijhorende souvenirshop. Ik vind er twee leuke armbandjes in dierenhuid voor bijna geen geld en koop die om ze bij de dames al lachend om de pols te binden met de woorden dat ze voortaan tot mijn stam behoren.

Terug naar het heden : via onze tolk vraagt de Himba man aan mij waarom ik maar één dochter heb meegebracht (Nele) en waarom ik wel twee vrouwen meebracht. Naast onszelf is een Duitse vrouw meegekomen op uitstap en ik leg de Himba man uit dat die vrouw van een nevenliggende stam is maar geen familie van ons.
-Begrijpen jullie elkaar dan ?
-Ja hoor, de vrouw van de Duitse stam spreekt een dialect dat op dat van ons gelijkt maar toch niet helemaal hetzelfde is.
De man knikt instemmend maar vraagt plots welk soort wild wij dan wel met onze stammen bejagen in België ?
Ik kijk onze tolk niet begrijpend aan en de Himba man begint druk naar de beide armbanden te wijzen die Greet en Nele rond de pols dragen.
Hij zegt (en dat op het zicht) nooit dat soort dier te hebben gezien of bejaagd en vraagt of hij daar eens mag aan voelen?
Tuurlijk jongen, doe maar, en wanneer één van beiden hem het kleinood overhandigt zegt hij nooit eerder in zijn leven zoiets zachts te hebben gevoeld; hij is duidelijk onder de indruk. Verbaasd nemen we de polsband terug en zien dan pas dat op de drukknop in miniscule letters dit gedrukt staat : Cape Cross seals.
Ik heb verdomme zeehondenpels gekocht zonder het te beseffen. Nodeloos te vermelden dat we dit spul meteen heel ver weg hebben opgeborgen en de dames het nooit meer om de pols hebben gehad tijdens deze reis.

Na een lange terugrit naar ons logies kaarten de meisjes nog wat na bij een glaasje wijn voor onze slaaphut over de avonturen van de afgelopen dag :
A2363
[afbeelding verwijderd niet-https]
Dit terwijl ik nog een foto neem van deze prachtige Pachypodium lealii voor onze hut
A2353
[afbeelding verwijderd niet-https]
Dit alles onder het waakzame oog van deze kleurrijke hagedis
A2362
[afbeelding verwijderd niet-https]
Slaapwel,

Alain

Uiteraard gewoon doorgaan Alain!

Wiebe

Eerst wat bekomen en wennen aan de sneeuw vooraleer de "laatste hitte" op ons los te laten

Net terug op onze hotelkamer in Windhoek na ons 'laatste avondmaal', het avontuur is nu echt wel haast voorbij.
Dank aan allen voor de enthousiaste reacties, die hebben me gaande gehouden . . . alhoewel . . . de aangekondigde temperatuursverschillen ons toch echt wel alle drie om het hart slaan. Zal de verwarming in de kas het uitgehouden hebben, zijn de plantjes safe ? En de poezen, zullen die nog wel terug naar huis willen komen na een maand kattenhotel ?

Tot snel,

Alain

Wát een geweldig mooie foto's Alain! Echt fantastisch!! Die giraf tegen die rode grond....kan zo een natuurboek in! En die stier heeft het een beetje op jullie voorzien of zie ik dat verkeerd?

En dat beetje bloot is echt wel om aan te zien. Ik ben er stiekem een beetje jaloers op, het lijkt me heerlijk om zo te lopen!
Mooie mensen hoor.

Ik wens jullie een behouden thuiskomst en trek maar een jas meer aan!

Groetjes Rialle

Ge zijt nen echten Alain !