Blij n verdrietig

Omdat we toch weer graag een hond wilden zijn we dinsdag naar het asiel geweest en hebben dit schatje er weg gehaald.....

[afbeelding verwijderd niet-https]

Zijn naam is Blake en hij is 8 maandan oud. Het beestje is heel erg bang en dan vooral voor mannen (maar eigenljk voor iedereen) want hij is mishandeld door een man (heeft de vrouw van het asiel verteld). Maar hij is zoooooo lief en al heel erg aanhankelijk. Hij loopt mij de hele tijd achterna en gaat steeds op mijn voeten liggen. Mijn zoon van bijna 19 speelt nu dus voor therapeut om het beestje het vertrouwen in mannen weer terug te geven.
Hij heeft een leuk "model" want het is een kruising Teckel- Labrador ha ha. Hij ziet uit als een kleine Labrador maar dan met teckelpootjes.....nou ja....niet helemaal zo kort, maar toch wel erg kort. Ik kreeg hem niet goed op de foto want hij wil niet blijven staan.

We hebben heel veel plezier met Blake en hij ook met ons, maar met de komst van Blake was er ook iemand die niet zo blij was en dat is onze Stip (poes op mijn Avatar) want die is nu al 48 uur weg. Hij zag Blake en is naar buiten gerend.......en is niet meer teruggekomen!!!
De andere katten Spook en Piet zijn in eerste instantie natuurlijk ook geschrokken. Spook is opgegroeid met de oude hond die wij eerst hadden dus die vind het nu al prima. Zelfs kleine Pietje van 8 mnd begint al te wennen en heeft niet altijd meer een dikke staart als Blake komt aanlopen. Blake zelf vind de katten geweldig.
Maar die arme Stip.....waar zou ze uithangen??? Ik maak me zo'n zorgen!! Als ze morgenvroeg nog niet thuis is ga ik foto's ophangen hier in de buurt.

Het is dus een heel dubbel gevoel.....we zijn blij maar ook erg verdietig....

Groetjes Rialle

Mooi hondje, wat een ogen.......hoop dat ie snel gewend raakt ( aan de heren)...

en dat Stip maar weer snel terugkomt...

Wéér een gelukkig beestje op dees aard!
Daar ga je ook weer véél plezier aan beleven Rialle, dat zie je zó!
Ik hoop met jou dat Stip zijn schrik snel verwerkt en vlug weer thuiskomt!

Groetjes,
Matabish.

Wat een schattig hondje, om bij weg te smelten. Weer blij dat een asieldier een goede thuis gevonden heeft! Hopelijk komt Stip gauw terug en kan hij wennen aan de nieuweling. Ik kan me voorstellen hoe bezorgd je bent!

Oh oh oh, wat een heerlijk nieuws!
Dan houdt Stip toch wel héél veel van jou dat hij ondanks die vreemde Blake, tóch weer naar huis kwam!!!
Ben héél erg blij voor jou!

Groetjes,
Matabish.

ONE HAPPY FAMILY
groetjes José

Wat een opluchting dat Stip er weer is! Zo te horen was ze zelf net zo blij als
jullie. En nu maar hopen dat ze Blake ook gaat accepteren.

Groeten van Laura.

Met Stip gaat het intussen beter. Hij komt nu fijn elke dag thuis eten en slapen gelukkig!

Blake is een snelle leerling en heeft al heel veel bijgeleerd. Als we gaan wandelen mag hij nu lekker los lopen en je gelooft niet hoe hard hij kan rennen met die korte pootjes! Vooral als hij door het hoge gras rent/spring is het een lust om te zien. We lachen ons krom!
We gaan begin juli aan een puppycursus beginnen want hij trekt ontzettend aan de riem en dat krijg ik er maar heel moeilijk uit. Ook moet hij helemaal gesocialiseerd worden want hij blaft naar iedereen die hij niet kent en dan vooral naar mannen. Ook rent hij achter joggers aan en blaft dan heel hard en bijt naar hun kuiten. Het is duidelijk dat hij stikt van de angst dat arme beest maar de mensen begrijpen dit vaak niet! Dus ik hoop maar dat hij dat zal afleren op de cursus want op deze manier moet ik tijdens het wandelen de hele tijd allert blijven.

Hier nog een foto waar je zijn korte pootjes goed op ziet
[afbeelding verwijderd niet-https]

Groetjes Rialle

Zo'n cursus is ideaal, daar leert het baasje hoe hij zijn hondje in de hand kan houden en het hondje leert hoe hij zijn baasje kan plezieren!

Leuke foto, inderdaad snoezig die korte pootjes! Wat fijn dat hij een goede thuis gevonden heeft. Veel plezier op de cursus en een knuffel voor Stip die zich toch moeten aanpassen heeft.

Telkens ik in het asiel kom, breekt mijn hart voor al die sukkelaartjes die geen thuis vinden. Onlangs was ik er om te vragen of onze zwerfpoes daar misschien binnengebracht was en er zat een jong poesje dat zijn oogjes verloren had aan niesziekte, volledig blind dus. Heel erg vond ik dat. Zo'n beestje wil je toch gewoon de hele dag dicht tegen je aan houden om te troosten. Het sukkeltje kan alleen eten en slapen, niet eens spelen of naar buiten kijken , ik vraag me af of dat nog een leven is op die manier ... Mijn huisje is "volzet" met twee asielkatten en een vondelingetje en dan nog een nieuw zwerfpoesje dat komt eten helaas ...